poleca Maciej: moja pierwsza płyta jazzowa jaką w życiu przesłuchałem „Exclusively For My Friends” – The Lost Tapes nie jest dostępna ani na Spotify, ani na YouTube. Mam za to CD to dzisiaj. Zdjęcie na profilu FB zrobiłem właśnie tego domowego egzemplarza. Pamiętam jak dziś jak spisywałem utwór Moanin’ zafascynowany jak on swinguje. Takie rzeczy zapadają w pamięci. Z okazji dnia jazzu – 100% jazzu na dziś. Ray Brown – kontrabas, Ed Thigpen – bębny. Ilość wyświetleń (10mln) przebija niejeden popowy numer.
Od tego się wszystko zaczęło. To jest backbone BITu. 2014 rok.
M: Przychodzę do Radka – słyszałeś Brad Mehldau z Markiem Guiliana co nagrali? Choć sobie tak pogramy… no i pograliśmy i gramy tak sobie do dziś!
R: rzeczywiście nasza źródłowa inspiracja, graliśmy w podobny sposób długo, aż tu nagle pojawił się riff późniejszego „Promise” z płyty „Lunatyk”, tekst i w ten sposób narodził się styl BIT.
Co nas ZAINTRygowało w tym utworze/zespole?
M: Pierwszy band, który w tak okrojonym instrumentarium zaprezentował tak pełną, ciekawą, melodyjną, a zarazem nowoczesną muzykę kładąc nacisk głównie na improwizację (na moje oko ok 70% to impro). Respect. Poza tym Brad Mehldau jest moim guru i niejedną rzecz jeszcze będę jego polecał.
R: mocne przypomnienie tego, że aby była pełnia na scenie nie musi stać Big Band. Walory wykonawcze na najwyższym poziomie, porozumienie między artystami.
